Een laatste blog uit Kabgayi

Hallo iedereen,

Gezien dit de laatste (werk)dag is dat ik op internet kan in het ziekenhuis van Kabgayi, wordt dit ook meteen mijn laatste blogbericht uit Rwanda : wat ga ik al jullie leuke reacties missen ! Ook de vele (superlange) mailtjes en smsen die ik van jullie heb gekregen, deden mij ongelofelijk veel deugd : het is zo van “er toch nog een beetje bijhoren van op de andere kant van de wereld”…

Donderdag 18 oktober
Vandaag had “een vrijdag de 13de” kunnen zijn of “een echte maandagmorgen” die een hele dag in beslag neemt… Niks vlotte zoals verwacht of gehoopt.
De arts van wacht van de voorbije nacht stond ons vanmorgen al op te wachten aan de poort van het ziekenhuis, 1 van onze patiënten van vorige week, stelde problemen. Zijn nierfunctie was sterk achteruit gegaan, zo erg dat zijn nieren dreigden te blokkeren. De middelen hier zijn niet zoals bij ons en na veel nadenken en overleg, leek het Musa het beste om deze man te transfereren naar een groter hospitaal, hier 175km vandaan, gezien er daar meer middelen en mogelijkheden zijn (nierdialyse).
In heel Rwanda is het zo, dat er op voorhand dient betaald te worden voor gezondheidszorg in de ziekenhuizen. Hier bestaat ook een mutualiteit zoals bij ons en elke inwoner betaalt het vaste bedrag van 1 dollar per jaar per persoon. Maar een deel van de bevolking kan dit ‘bedragje’ gewoon niet betalen gezien de gezinnen hier heel groot zijn en dat dit een hele hap uit het budget betekent. Dan is het vaak zo dat ouders wel voor hun kinderen die bijdrage betalen, maar niet voor zichzelf, maar het zijn net de ouders die vaak het snelste verzorging nodig hebben.
Als de patiënt in orde is met de mutualiteit, betaalt deze zo goed alles terug van alle gemaakte onkosten. Anders dient hij alles zelf te bekostigen en kunnen jullie al wel raden wat de gevolgen zijn…
Nu onze patiënt was in orde met zijn bijdrage bij de mutualiteit en niemand vermoede dat er problemen gingen zijn bij de transfer. Musa heeft vanmorgen vele telefoontjes gedaan en ontvangen met de locale artsen van dat andere ziekenhuis, om alles zo vlot mogelijk te laten verlopen, maar het mocht niet baten. In de loop van de dag volgden er nog vele telefoontjes, tijdens de operaties, met de melding dat onze patiënt toch een bepaald bedrag moest betalen alvorens het ziekenhuis te mogen betreden. Hij had dat bedrag niet bij zich (en had ook geen familie bij zich) dus hij bleef onverbiddelijk vóór de poort van dat andere ziekenhuis staan, wetende dat hij dringende medische hulp nodig had of hij anders zou sterven !
Ik hoef er dan ook geen tekening bij te maken dat de sfeer alles behalve was en dit terwijl we een patiënt aan het opereren waren die bloedverdunners nam !
Het zweet stond in mijn handschoenen die ondertussen al ½ maat kleiner zijn geworden omdat mijn normale maat 7 uitgeput zijn !
De frustratie is natuurlijk groot als je weet dat je helemaal niks kunt doen van op afstand desondanks de vele telefoons die Musa nog heeft gedaan…

Ik ben vanavond (rond 20u30) vooral mentaal doodmoe thuis gekomen, het is nu al na middernacht maar kan de slaap niet vatten omdat mijn hoofd niet kan en wil rusten.

Nog 1 dag werken en dan zit het er hier op, dan kunnen we hopelijk zonder al te veel problemen, naar ‘ons luxeleventje in België’ terugkeren. Het zal weer even wennen worden voor mij…

We hebben onze vlucht geconfirmeerd en als alles verloopt zoals gepland, stijgen we zaterdagavond om 20u op om zondagmorgen om 06u15 te landen in Zaventem.



Een update van vrijdag 19 oktober 15u:
Onze getransfereerde patiënt van gisteren is vannacht opnieuw opgenomen in Kabgayi door de blijvende weigering van dat andere ziekenhuis ! Musa heeft met de middelen die hier zijn, een ander beleid trachten te geven in de hoop hij hier toch nog een kans maakt om te overleven.
Wij hebben net gedaan met ons OK-programma wat het eindresultaat op 34 patiënten brengt.
Nu kunnen we naar huis en onze valies maken.
Geruchten gaan hier de ronde dat we vanavond nog worden uitgenodigd om iets te gaan eten maar dat is nog niet bevestigd.

Hele vele groetjes van ons 3 !