Lumières s'il vous plait

Woensdag 10 oktober 2012

“Een ezel stoot zich geen 2 keer aan dezelfde steen” zegt het spreekwoord, wel vandaag was ik “er als de kippen bij” want ik stond opnieuw als 1ste onder de douche, een echt zen-moment !
Het is echt niet evident om hier iets te plannen, (bv. een douche nemen) niet moeilijk dat de Afrikanen een attitude hebben van “we zullen wel zien, hetgeen vandaag niet gebeurt is voor morgen”… Prioriteiten stellen, noemt men dat zeker hé ?!
AF EN TOE zouden wij, Westerlingen, daar beter een les uit trekken, het zou ons hart ten goede komen …

Wij zijn onze dag “klassiek” begonnen en eens in het ziekenhuis aangekomen na onze ochtendwandeling (wij moeten +/- 15 minuten stappen van ons huis tot aan het ziekenhuis), hebben we onze geopereerde patiënten van gisteren bezocht. Ze stelden het allemaal goed, er waren geen noemenswaardige problemen.
Onze 1ste patiënt lag helemaal geïnstalleerd klaar als Musa & ik in het OK aankwamen. We hebben vandaag 1 schildklieroperatie gedaan alsook 1 wegname van een eierstok voor een zeer grote cyste (ter grootte van een voetbal, foto’s volgen) , en nog een paar andere kleinere urologische ingrepen. De geplande prostaatoperatie is niet door gegaan omdat de familie het geen goed idee vond gezien de leeftijd van de patiënt (73jaar).
De schildklieroperatie verliep heel moeilijk tgv bloedingen, de slecht werkende operatielampen waren hier onrechtstreeks de oorzaak van . Ik denk als Musa een zwak hart zou hebben, dat hij een infarct zou gedaan hebben van zich zo boos te maken. Het resultaat was dat hij na het beëindigen van de schildklieroperatie, geweigerd heeft om nog verder te werken tot er een oplossing zou komen voor dit groot mankement. De uitleg van het OK-personeel was dat de techniekers van het OK verlof hebben en dat er dus niks kon hersteld worden. In alle eerlijkheid, 2 jaar geleden waren er exact dezelfde problemen met die operatielampen. Freddy is dan op het idee gekomen om een mobiele operatie-staanlamp ‘te gaan lenen’ op de materniteit, ik hoop dat dat niet voor 1 dag zal zijn…
Als jullie nu denken “eind goed, al goed” hebben jullie het mis want we waren nog geen 10 minuten aan onze volgende interventie bezig (en dus nog niet gewoon aan het veel betere licht) of er trad (alweer) een elektriciteitspanne op ! Maar ondertussen weten we dat na 7 tellen de noodgenerator aanslaat dus tellen we met z’n allen luidop tot zeven, af en toe hilarisch !

Maar ook vandaag kunnen we terugkijken op een goede- afloop- dag, en daar doen we het natuurlijk voor.

Cécile & ik zijn iets sneller naar huis gekomen gezien Musa nog consultaties aan het doen was en wij ons daar niet echt nuttig kunnen maken. We waren rond 17u45 vertrokken in het ziekenhuis (het was al duister aan het worden) toen halverwege onze weg, de directeur van het ziekenhuis met zijn auto stopte en ons een lift aanbood, we hebben hier gretig gebruik van gemaakt ! Het was de 1ste keer deze week dat er water was bij onze thuiskomst MAAR niet voor lang, de elektriciteit viel opnieuw uit en we hebben er voor de 2de dag op rij, 4 bougies doorgebrand.
Jean-Marie heeft ons alweer verrast met een heerlijk diner : het voorgerecht = avocado, de tomatensoep en het nagerecht = de verse fruitsla zijn iedere dag hetzelfde maar steeds met veel smaak klaargemaakt, het hoofdgerecht was vandaag gefrituurde vis met saka saka (= een soort gestoofde spinazie), wortelen en bonen in tomatensaus met gebakken aardappelen. Ik weet niet of dit goed blijft komen en past in “mijn telvrije dagen van de Weight Watchers” maar ik troost mij met de gedachte dat ik niet veel keuze heb en gewoon moet ondergaan.

Vermits de batterij van mijn laptop ondertussen op reserve staat, en er nog steeds geen elektriciteit is, ga ik hier afsluiten en ga ik eens vroeg slapen want morgen staat er een grote operatie gepland, zijnde een splenectomie (= een buikoperatie waarbij de milt wordt verwijderd), een fris hoofd zal dus geen kwaad kunnen…

Tot een volgende blog …