De ziekenzaal & de gewoonten

Hallo iedereen,

Vrijdag hebben we naar gewoonte, eens aangekomen in het ziekenhuis, een patiëntenbezoek gebracht al onze geopereerde patiënten van de hele week.
Ik probeer jullie het verloop te schetsen van een verblijf in het ziekenhuis van een geopereerde patiënt. De 1ste uren na de operatie worden ze opgevolgd in de ontwaak, dat is hetgeen Cécile hier voor haar rekening neemt samen met een locale verpleegkundige (maar eerlijkheidshalve betwijfelen we dat hier ook toezicht gehouden worden als wij (AZV) hier niet zijn). Daarna worden ze getransfereerd naar een 1ste zorgen- afdeling (hier noemen ze dat intensieve zorgen) waar ze enkele dagen verblijven,hier worden ze goed opgevolgd en worden de parameters, (bloeddruk, polsslag & temperatuur) de maag-en blaassondes, de verbanden en de drains elke 4u gecontroleerd. Deze afdeling telt 10 bedden. Eens de patiënt ‘beter’ is, worden ze getransfereerd naar een andere verblijfafdeling waar ze dan blijven tot ze naar huis gaan. De patiënten blijven hier veel langer gehospitaliseerd dan in België. Wat mij ook opvalt is dat de patiënten hier heel de dag in hun bed blijven liggen, dagen aan een stuk. Ze komen in het beste geval alleen uit hun bed om naar het toilet te gaan. De ‘ziekenzalen’ zien er natuurlijk helemaal anders uit dan in België, het zijn 20 kleine ‘hokjes’ waar ze met 2 verblijven waar alleen een bed staat (sinds kort zijn er lakens ter beschikking die eigendom zijn van het ziekenhuis) en 1 klein nachttafeltje. De toiletten bevinden zich achteraan in de ziekenzaal, lavabo’s zijn er niet. Ze wassen zich in kleine kommen die door de familie worden meegebracht. De maaltijden worden door de familie bereidt, er is geen ‘catering’ voorzien voor de patiënten door het ziekenhuis. Het is dus ook niet te verwonderen dat de geur u tegemoetkomt als je zo’n afdeling binnenstapt want de (volle) bedpannen, de kookpotten met restjes in, de bakjes waarin ze eten, de waskommen… staan allemaal onder het bed van de patiënt. Het is dus ook een favoriete plaats voor vliegen, muggen en andere beestjes. Boven elk bed hangt een muskietennet maar ik heb er nog geen enkel zien gebruiken maar moet er wel bij vertellen dat ik nog geen avond- of nachtbezoek heb gebracht aan de ziekenzalen. De verpleegkundigen werken in 2 shiften: de vroege (begint om 6u tot 18u) en de late / nacht (begint om 18u tot 6u).

Er waren vrijdag 4 operaties gepland maar 2 patiënten zijn niet opgedaagd om ongekende redenen. Het zag er dus een rustige dag uit voor ons maar dat was zonder rekening te houden met onverwachte bijkomende (re-)interventies. We zijn gestart met een prostaatverwijdering bij een 67-jarige man onder een goed werkende rachi- anesthesie, de ingreep WAS goed verlopen. Daarna hebben we een laparotomie (buikoperatie) gedaan onder gehele verdoving, het ging om een jonge vrouw van 24 jaar met blijvende pijnklachten in de buik, die door de gynaecologen was doorverwezen naar Musa. Wij hebben haar geopereerd maar hebben niks abnormaal gevonden. Dan was er surplus nog een 18-jarige jongeman met een ontsteking in de tibia (het onderbeen) waar we gaatjes in het bot hebben geboord zodat de etter eruit kon. Dan kwam het bericht dat er een vrouw van 51 jaar was binnen gebracht via de spoedgevallen. Zij was aangevallen door een koe (met de horens), zij had een lelijke wonde van ongeveer 40cm aan de rechter zijkant van haar buik. Om er zeker van te zijn dat er geen “diepere kwetsuren” waren, hebben we de wonde op OK goed bekeken, goed gespoeld en gedeeltelijk terug dichtgenaaid. Zij heeft echt veel geluk gehad dat het oppervlakkig was. Het zag ernaar uit dat we klaar waren met ons operatieprogramma rond 14u maar toen kwam Cécile ons vragen om eens een kijkje te komen nemen in de ontwaak. Onze 1ste patiënt, zijnde de prostaatverwijdering, was onrustig en had veel pijn in de onderbuik ten gevolge van het niet kunnen plassen. Tijdens de operatie wordt er een blaassonde geplaatst om de blaas goed te spoelen gedurende enkele dagen en deze bleek verstopt te zijn. Musa heeft alles geprobeerd om het op te lossen maar het is uitgedraaid op een heringreep. Dus uiteindelijk waren we klaar rond 17u en zijn we naar huis gestapt.

Cécile had voor een leuke verrassing gezorgd. Ze had via een Zuster die in het ziekenhuis werkt iemand tot hier (thuis) laten komen, die zelf juweeltjes en andere mooie dingen maakt met pareltjes. Ik heb mij dus even laten gaan en de plaatselijke bevolking ‘gesteund’ door een paar mooie dingetjes te kopen.

Wordt vervolgd…